Antwoorden van Michael gechanneld door Christy.
Christy/Theo/Philip: Deze keer willen we jullie voorleggen hoe je in transformatie- en veranderingsprocessen jezelf kunt blijven, waarbij je jezelf kunt accepteren waar je staat, wat je te bieden hebt en nodig hebt, zonder dat je bijvoorbeeld duikgedrag vertoont of dat je jezelf gaat vergelijken. Ook hoe je gelijkwaardigheid in de samenwerking houdt, trouw aan jezelf blijft en geen oneigenlijke eisen aan jezelf stelt om mee te gaan in het proces?
Michael: Wat niet vaak benoemd wordt, als men samen een transformatie of een grote verandering of cultuurverandering wil beslechten, is dat het nodig is dat een ieder, ongeacht uit welke positie er aangestuurd wordt, eerst werkt aan een commitment. Hierdoor kan iedereen ja en nee zeggen om mee te gaan met deze nieuwe stroming. Het vergt van mensen die verder ontwikkelt zijn steeds meer de uitreikende hand en het zichzelf beschikbaar stellen. Het dienstbaar willen maken aan het transformatieproces, zodat mensen zich al vanaf het begin erkend en serieus genomen voelen als de eerste stappen gezet worden in dit proces. Tevens dat er gelegenheid is, in een open en transparant proces, om te onderzoeken: wat is er nodig en welke kwaliteiten zijn belangrijk om deze transformatie met elkaar succesvol te maken?
Een grote fout is dat men meestal al begint met veroordeling: ‘die zal wel niet meewillen’, ‘die zal wel niet willen veranderen’, ‘die zal wel in de angst schieten’ of ‘die zal wel denken het zal mijn tijd wel duren’. Er is dan een start vanuit een negatieve dubbele agenda. Als men dat volhoudt weet je zeker dat er geen schoon transformatieproces kan plaatsvinden. Want er worden dan mensen kwetsbaar gemaakt, waarover op die manier gedacht wordt. Als je jezelf permitteert om de ander te veroordelen, ga je ervan uit dat die persoon een belangrijkere speler in het totale proces is, wat niet waar is. En als je er bijvoorbeeld van uitgaat dat je zonder een directeur geen team bent, dan is het oude denken over samenwerken en teamvorming, weliswaar met een nieuw sausje over de team samenwerking, nog steeds aan de orde.
Nadat het commitment er is dien je ook per persoon te vragen welke ambitie er is en welke eigen veranderingen men kan waarnemen. Zo komen we weer bij de oorspronkelijke vragen: hoe kun je jezelf accepteren met waar je staat, wat heb je te bieden en wat wil je uit je werk halen? Die vragen beantwoorden vergt een hele grote mate van eerlijkheid, niet een te grote broek aantrekken en met elkaar werken aan het dienstbaar willen zijn naar elkaar toe. Ook dat je vanuit de eerlijkheid wil investeren (zowel financieel als in tijd en opleidingsmogelijkheden) om dat wat er nodig is ook weer waar te kunnen maken. Want als er geen gezamenlijke verdiepingsslag of een groei van de organisatie of het team ontstaat, dan zouden we zeggen, hou het bij het oude. Als je jezelf er niet meer senang bij voelt, omdat je weet dat je meer te bieden hebt dan waar een beroep op gedaan wordt, kun je zeggen, is dit nog wel mijn plek? Ben ik het niet aan mijzelf verschuldigd om in ontwikkeling te blijven of te zorgen dan mijn potentie steeds opnieuw uitgenodigd wordt om mijzelf in het grote geheel ook te blijven ontwikkelen? Dat hangt weer samen met welke prijs je bereid bent om te investeren. Als je bijvoorbeeld vindt dat het wel makkelijk is omdat er een druk privéleven is, dan zal je er ook eerlijker mee naar buiten komen met wat men van je kan verwachten.
Philip: Als je lid van een dergelijk team bent of in een organisatie in verandering werkt , hoe kun je jezelf dan activeren om datgene naar buiten te brengen wat je in je hebt aan inzichten en kwaliteiten?
Michael: Dan komen er wat voorwaarden bij. Eén hele belangrijke is het creëren van veiligheid. En het bewaken van de transparantie over: Waar staan we, waar willen we naar toe, met wie en op welke wijze? Hierdoor wordt er ook gekeken dat er niet stiekem voorwaarden gecreëerd kunnen worden of dat men op de ander gaat wachten. Wacht je tot je uitgenodigd wordt of ga je in plaats daarvan de uitnodiging en ook de uitdaging aan als je ruimte ziet voor een kwaliteit die je verder wilt ontwikkelen of die überhaupt nog niet aan de orde is geweest. Hierdoor wordt het verlangen in de mens zelf gehoord. Dat verlangen kan gedeeld worden als die mate van veiligheid en vertrouwen aanwezig is. Dit vraagt ook van de voortrekkers het bewustzijn dat je vanuit verschillende niveaus mensen kunt aanspreken en uitnodigen wat er in potentie is. Een potentie kan ook een verlangen zijn en het zichzelf waardig vinden of gunnen dat er een nieuwe kans gecreëerd wordt en dat die kans ook met beide handen aangegrepen wordt. Het gaat voor de voortrekkers dus om het creëren van de openheid om in het bovenstaande proces anderen uit te nodigen om vanuit een volwassenheid te reageren. Deze volwassenheid is nu aan de orde en dient niet doorgeschoven te worden naar de toekomst toe.,. De begeleiders of de trekkers van dit proces hebben zichzelf eerst ook te accepteren en dienen zich af te vragen: wat is mijn rol, waar sta ik voor en welke prijs ben ik niet bereid te betalen zoals mogelijk verlies van invloed of het vooropstellen van het eigenbelang. Dus ook de eigen menselijke belangen mogen gelijk gewogen worden. Hierdoor kan men toegroeien naar een vorm van gelijkwaardigheid.
Philip: Het creëren van veiligheid door het bewaken van de transparantie, de belangrijke rol van de trekkers en het afwachten van de juiste kans om naar voren te treden, zijn belangrijk om jouw gewenste bijdrage te leveren.
Michael: Ja, en daarop aangevuld ben je aan jezelf verplicht om echt met jezelf in contact te zijn en je zelfkennis als een belangrijke informatiebron te gebruiken. Je gaat dan beter leren naar jezelf te luisteren en jezelf te accepteren als er weerstand in je is op een bepaalde stap of samenwerking. Waarbij je dan ook de weerstand onderzoekt en daar de eigen verantwoordelijkheid voor neemt om er iets zinsvols mee te doen. Dus meer leren luisteren naar wat je beweegt, wat je verlangen is, wat je in jezelf voor jezelf in de nabije toekomst wilt creëren. En bij die stappen steeds onderzoeken vanuit welke intentie je wilt bijdragen. Want als de intentie niet zuiver is, zoals: ik wil meer invloed, ik wil meer geld, mogelijkerwijs met minder inzet, dan draag je niet bij vanuit zuiverheid aan het collectief commitment.
Theo: Op het moment dat je in relatie bent met iemand anders en daarin heel veel weerstand en spanning of vervelende situaties aanwezig zijn, hoe kun je dan voor jezelf vaststellen dat dit een gelegenheid is om jezelf te transformeren? Of dat het een situatie is waar je eigenlijk beter niet thuishoort, dat je een keuze zou moeten maken ergens anders toe te gaan?
Michael: Hoe goed ken je jezelf, hoe eerlijk durf je over jezelf te zijn? Want als je voelt dat je eigenlijk niet meer op die plek wilt zijn en je een angst voor de toekomst voelt (Gooi ik niet het kind met het badwater weg?) en je laat je daardoor weerhouden, dan laat je jezelf terughalen door een angst die totaal overbodig is. Bovendien ontneem je jezelf ook om op een nieuwe of een andere manier naar je omgeving te kijken: welke mogelijkheden zijn er, welke mensen ken ik, wat geeft mij voldoening om vanuit een volgende stap weer mijzelf te kunnen ontwikkelen of het weer een uitdaging te laten zijn? Met die eerlijkheid en trouw zijn aan jezelf voorkom je dus dat je vanuit angst besluiten neemt in plaats van vanuit vertrouwen in jezelf en in een andere toekomst. Dan ga je ook opnieuw wegen wat die weerstand voor je betekent. Wat maakt dat ik ineens heel anders naar die persoon ga kijken of wat veroorzaakt dat ik mijn werk niet meer kan waarderen zoals ik het deed? Op die manier komt er allerlei informatie van andere lagen die voldoende aanwijzing geven. Als je eerlijk naar jezelf bent, weet je dat je toe bent aan een volgende stap buiten deze organisatie. Of als je meer zou willen en er echter minder in zit, kun je daar eigenlijk ook tevreden mee zijn, dat geeft rust. Dan is dat de reden waarop je een keuze maakt en waarop je jezelf verantwoordelijk maakt om het voor jezelf zo te creëren dat het klopt. Voor jezelf, voor de omgeving, voor je organisatie, want deze heeft geen baat bij mensen die uit angst blijven en niet mee willen bouwen aan een andere toekomst.
Theo: Michael heeft daarstraks over transformatie en organisatie gezegd dat commitment een van de belangrijkste voorwaarden is. Hoe kun je dat commitment creëren op het moment dat het niet bij iedereen aanwezig is?
Michael: Nou, daar komt ook een beetje lef bij kijken. Lef en gelijkwaardigheid. Als je waarneemt dat een persoon achter blijft in het volledig committeren aan de nieuwe toekomst, dient je de communicatieve vaardigheden te bezitten om neutraal uit te vragen wat die persoon beweegt. En te onderzoeken of die persoon een andere meerwaarde heeft die nodig is en nog niet benoemd is. Als het uitgesproken is dat, om welke reden dan ook, die persoon zich niet kan committeren, en daar komt het lef bij, dan mag die persoon voor de keuze gesteld worden. Dan is het beter, zowel voor die persoon als voor de organisatie, om te zeggen wij gaan met jou of voor jou kijken waar je beter op je plek bent. Want als je gaat over de transformatie betekent dit ook dat je eigenaarschap neemt over je eigen leven. Dus verantwoordelijk zijn voor de keuze die je maakt en daar ook feitelijk naar leven, handelen en spreken. Niet door elkaar de hand boven het hoofd te houden, echter door te zeggen wat is het beste voor de organisatie, met welke mensen kunnen we dit creëren en realiseren? Dat vraagt ook een transparantie, eerlijkheid en openheid. En als de ander zegt dat hij of zij niet van de partij wil zijn, is het een vrije keuze en dan weet bijna iedereen dat die plek niet meer bij die persoon hoort.
0 Comments