Antwoorden van Michael gechanneld door Christy.
Theo: Recent is de wetgeving rond orgaandonatie gewijzigd. Er gaan diverse verhalen die relevant zijn voor orgaandonatie, zoals de Boeddhisten die geloven dat je een overledene een week met rust moet laten om de ziel de gelegenheid te geven het lichaam helemaal los te laten. Kan Michael hier iets over zeggen?
Michael: Het hangt er vanaf of men er klaar voor is om het aardse lichaam los te laten, hoe lang het duurt voordat de verbinding is verbroken. Mede bepalend is het bewustzijn van degene die het leven loslaat. En of men bewust is van waar men naar toegaat bijvoorbeeld naar een hereniging met geliefden.
Theo: Er zijn zielen die in de aardse sferen blijven hangen zelfs wanneer het lichaam al is verdwenen. Die nog geen keuze hebben gemaakt om dat los te laten en naar het licht te gaan.
Michael: Zielen die niet naar het licht gaan hebben ook een zeer lange tijd nodig om hun aardse lichaam los te laten of laten we zeggen het aardse leven los te laten. Bijvoorbeeld in situaties dat ze de kinderen niet kunnen of willen loslaten, dat mensen zich realiseren dat het doodskleed geen zakken heeft en dat ze anderen hun materiele bezit niet gunnen of dit zelf niet los kunnen laten.
Dus het weten zonder lichaam geen controle uit te kunnen oefen of vast te houden is mede bepalend voor de tijd die de ziel nodig heeft om er uit te gaan.
Theo: Er gaan ook verhalen over mensen met een orgaantransplantatie, die erna een karakterverandering doormaken alsof ze dit deels van de donor hebben overgenomen.
Michael: Cellen hebben geheugen. Ben je vergiftigd in de romeinse tijd door het drinken van vergiftigde wijn, dan kun je in een nieuw leven geboren worden met een zwakke lever. Als de organen worden overgeplaatst nemen ze een deel van andermans leven mee. Zoals iemand die nooit van pindakaas heeft gehouden en na de transplantatie niets anders dan pindakaas eet, is hiervan een levendig voorbeeld. Karakterveranderingen zijn daar ook een voorbeeld van. Het is niet zo als je een huidtransplantatie hebt gedaan dat het dan zo waarneembaar hoeft te zijn, echter zeker met orgaandonaties neem je een deel van de donor in je op. Dat is soms ook de reden waarbij een ogenschijnlijk gezonde donatie toch wordt afgestoten door de ontvangende partij.
Theo: Dat laatste klinkt als een logisch gevolg daarvan.
Michael: Ja.
Philip: Nog iets over het morele aspect bij dit thema. Zoals de bestuursvoorzitter van het AMC Amsterdam die onlangs een nier ter beschikking heeft gesteld zonder te weten wie deze nier zou krijgen. Hij heeft dit echt vanuit zijn hart gedaan. Dus als mensen een van hun organen willen afstaan, is dat dan wel of niet een goede zaak?
Michael: Daar hebben wij geen oordeel over.
Theo: Ik denk dat het ervan afhangt vanuit welke intentie je het doet.
Michael: Ja, dit is wat we zeggen willen. Het is een super liefdevolle daad dat je het leven wilt schenken door zelf met iets wat vooralsnog niet direct nodig is af te willen staan. Dit geeft wel een extra dimensie aan deze nier in deze kwestie.
Philip: Kunnen jullie nog commentaar leveren op mensen die besloten hebben zich niet beschikbaar te stellen voor orgaandonatie, echter wanneer ze zelf in de positie komen waarin ze een orgaan nodig hebben dit dan toch accepteren.
Michael: Eigenlijk zouden we willen zeggen, een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het is weer een heel duidelijk voorbeeld dat de overlevingsdrang groter is dan het rationele of het bedachte. En sommige mensen zitten gewoon zo in elkaar dat ze vanuit angst niet willen doneren.
Theo: Ik was zelf een overtuigd orgaandonor totdat ik een paar jaar terug allerlei verhalen las over hoe de wetenschap en doktoren ermee omgingen. Wat een beetje de doorslag gaf is het verhaal wat ik las over een zwangere vrouw die overleden was en waarvan het kind nog niet oud genoeg was om geboren te worden. Ze hebben toen het lichaam van de vrouw drie maanden kunstmatig in leven gehouden om het kind geboren te laten worden. Toen dacht ik ‘Het moet niet gekker worden, wat ze met mijn lichaam gaan doen’.
Michael: Dat risico loop je niet. Het kan toch zijn op verzoek van de vader? Stel dat ze heel lang op dat ene kind hebben gewacht. Dan is hij ze allebei kwijt. Het hangt er sterk van af vanuit welke intentie of motivatie ze dat gedaan hebben. Als het alleen de kunst is om het kind in leven te houden zet dit verhaal het in een geheel ander perspectief.
Theo: Dat was inderdaad de strekking van het verhaal, dat de doctoren allerlei kunstgrepen uithaalden om zoveel mogelijk te bereiken en het menselijke een beetje uit het oog werd verloren.
